窥<i></i>斑<i></i>知全貌。
<i></i>纪暮景残光，宛<i></i><i></i>将<i></i>木<i></i>老<i></i>，半截埋入<i></i>黄土，似<i></i>真<i></i>已经<i></i>医<i></i>救。
“<i></i><i></i><i></i>边荒废<i></i>渡口，<i></i>便回庄吧。<i></i>几<i></i>老庙<i></i><i></i>杀<i></i>，应<i></i><i></i><i></i>知<i></i><i></i><i></i><i></i>。”
诸葛范难<i></i>声音<i></i>蔼<i></i><i></i>，目光直直<i></i><i></i>徐牧。
“若<i></i><i></i>，<i></i>随<i></i><i></i>做<i></i>侠？”
“<i></i><i></i>。”徐牧摇<i></i>头。
徐<i></i>庄<i></i>，<i></i><i></i>四十余<i></i>庄<i></i>，等<i></i><i></i><i></i>位<i></i>东<i></i>回<i></i>。
“<i></i>知<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>义。”诸葛范叹<i></i>气。
“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。”
立<i></i>船头，诸葛范露<i></i>笑容，“虽<i></i><i></i>知怎<i></i>，<i></i><i></i>猜<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>走马观花<i></i><i></i>客。”
<i></i>客，<i></i>路<i></i><i></i>，<i></i>参与入其<i></i>。
徐牧脸色沉默，<i></i><i></i><i></i>知<i></i>何<i></i>答。
“且<i></i>身，<i></i><i></i><i></i>舟<i></i>轮，<i></i>歹<i></i>帮<i></i>烤<i></i>腿。”
诸葛范揉<i></i>揉<i></i>，“<i></i>钱财相赠，便教<i></i>三招剑法，<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>底<i></i><i></i><i></i>，暂<i></i><i></i>别<i></i>做什<i></i>高<i></i><i></i>。”
“旨<i></i>保命。”
徐牧瞬间狂喜，<i></i><i></i><i></i><i></i>老侠儿，<i></i><i></i><i></i>飞<i></i>遁<i></i><i></i>主，哪怕<i></i><i></i>三招两式，<i></i><i></i>受益匪浅。
匆忙间，徐牧急忙摘<i></i>腰<i></i><i></i>剑，<i></i>巧卡<i></i><i></i>腰带<i></i>，磨蹭<i></i><i></i><i></i>阵才抠<i></i><i></i><i></i>。
诸葛范<i></i><i></i><i></i>阵<i></i>语。
“<i></i>东<i></i>，<i></i><i></i>知剑<i></i>何物？”
“百兵<i></i>君？”搜刮肚肠，徐牧才<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>词儿。
“谁教<i></i><i></i>！什<i></i>狗屁百兵<i></i>君？<i></i><i></i><i></i><i></i>剑杀<i></i><i></i>，<i></i>讲君<i></i><i></i>风呢！”
“<i></i>贴吧<i></i>……”
“什<i></i>贴？哎哟，<i></i>玉<i></i><i></i>郎君<i></i><i></i>潇潇洒洒，怎<i></i>摊<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>术<i></i>。”
徐牧咽<i></i>口唾液，<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>敢再胡乱<i></i>话<i></i>。