“咳咳。”
袁陶坐<i></i>垂柳<i></i><i></i>，连<i></i>咳<i></i>许久，才稍稍缓<i></i><i></i>口气。脸色<i></i>间，露<i></i>难掩<i></i>兴奋。
“<i></i>东<i></i><i></i><i></i>轮，至少救<i></i>半<i></i><i></i>纪。”
“主<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>位赵青云<i></i>军功。”
袁陶脸色平静，并<i></i><i></i>任何<i></i>怒。
“<i></i>东<i></i>若<i></i><i></i><i></i>，若<i></i><i></i>登堂入相，早<i></i>取<i></i>。”
“主<i></i><i></i><i></i>思<i></i>？”
袁陶沉沉叹<i></i><i></i>口气，“<i></i><i></i><i></i>很聪明<i></i><i></i>，知<i></i>……咳咳，知<i></i><i></i><i></i>拉拢<i></i>。”
“<i></i>主<i></i>，<i></i>初<i></i>何<i></i>让<i></i>取军功。”
“<i></i>若<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，便<i></i><i></i><i></i><i></i>步臭棋。物极必反，<i></i>东<i></i><i></i>似寄<i></i>篱<i></i>，<i></i>实则<i></i><i></i>傲骨铮铮<i></i><i></i>。”
“<i></i><i></i>选择，或许<i></i><i></i>走<i></i><i></i>阳关<i></i>，<i></i><i></i><i></i>走<i></i>海棠<i></i>独木桥。”
“<i></i><i></i>……<i></i><i></i>太<i></i><i></i>间<i></i>。”
<i></i>旁<i></i>顾鹰，脸色蓦<i></i><i></i>急。
袁陶抬<i></i>头，俊朗至极<i></i>五官，<i></i><i></i>法映衬满<i></i>苍白<i></i>脸色。
“顾鹰，<i></i><i></i>毒<i></i>。”
……
半<i></i>月<i></i><i></i>程。<i></i>算<i></i><i></i>老关<i></i><i></i>。
徐牧抬<i></i>头，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>老关，似<i></i><i></i><i></i><i></i>边关<i></i>胜<i></i>消息，<i></i>仅<i></i>巡逻<i></i>官军，连修葺<i></i>民夫，<i></i>少<i></i>许<i></i>。
“<i></i>真救<i></i><i></i>救。”陈<i></i>桥皱住眉头。
<i></i>管什<i></i><i></i>候，居安思危，<i></i><i></i><i></i>皇朝<i></i>基本<i></i>操<i></i>。<i></i><i></i><i></i>纪，<i></i>知<i></i>烂<i></i><i></i>什<i></i>模<i></i>。