<i></i><i></i>阳光，周围<i></i>世界，<i></i>变<i></i>愈加寒冷。
<i></i>匹受<i></i>住<i></i>老马，蓦<i></i>倒<i></i><i></i>，吐<i></i>白沫挣扎几番，再<i></i><i></i><i></i>。
“卫丰，<i></i>换马。”
待重新套<i></i>马车，再度<i></i><i></i><i></i><i></i>，冷<i></i>丁<i></i>，霜寒<i></i><i></i>气侵入<i></i>冬袍<i></i><i></i>。
<i></i>敢<i></i>耽误，徐牧急忙<i></i>催<i></i>马，让车队继续<i></i>驶。
十几<i></i>跑马<i></i>武<i></i>，皆<i></i>神色戚戚，偶尔<i></i>跑远<i></i><i></i>，摘<i></i>长铁棍，往枯草<i></i>捅几轮。
“东<i></i>，<i></i><i></i>六十<i></i><i></i>，若<i></i><i></i>问题，今夜<i></i><i></i>，应<i></i><i></i>入内城。”
入<i></i>内城<i></i>带，便<i></i>寻<i></i><i></i>方<i></i>夜。
“<i></i>东<i></i>，快走！”
“催马催马，<i></i>等快走！”
<i></i><i></i>，四五<i></i>武<i></i>蓦<i></i>间脸色<i></i>白，骑<i></i>马<i></i><i></i>方急急回赶。
“怎<i></i>！”
“莫问，快走，先离<i></i>！”
“<i></i>问<i></i>怎<i></i>！”卫丰语气<i></i>满。
“先<i></i>远远见<i></i>，<i></i>二三百<i></i>林匪，往<i></i><i></i>等<i></i>方向跑<i></i>！”<i></i><i></i><i></i><i></i>武<i></i>喘<i></i><i></i>气，身<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>哆嗦<i></i><i></i>。
吃<i></i><i></i>舔刀口<i></i>营<i></i>，并非<i></i><i></i><i></i>胆气，<i></i>先<i></i>见<i></i><i></i>，分明<i></i><i></i>树枝挑<i></i><i></i>头<i></i>。
徐牧皱<i></i>皱眉，往回<i></i><i></i><i></i>眼，<i></i>二三十列<i></i>马车，<i></i><i></i>般<i></i>雪<i></i><i></i>，哪<i></i><i></i><i></i>催马快<i></i>。
“二三百<i></i>？”
“约莫<i></i>二三百。”
“二三百？东<i></i>，<i></i>提议杀<i></i>波。”卫丰三十骑<i></i>马，皆<i></i><i></i>容萧冷。