“<i></i>约莫猜<i></i><i></i>谁。”
“<i></i>谁？”
徐牧叹<i></i>口气，并<i></i><i></i><i></i>讲，翻身<i></i><i></i>风将军。
跟<i></i>跑<i></i><i></i><i></i>董文，<i></i><i></i><i></i><i></i>剩<i></i><i></i>三<i></i>护卫，皆<i></i><i></i>脸<i></i><i></i>怕。
“卫丰，让<i></i>捎<i></i><i></i>，<i></i>等赶<i></i>长阳。”
<i></i>知<i></i>何，徐牧<i></i><i></i>，并<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>凉州使臣，再瓜葛<i></i><i></i>。
休整<i></i><i></i>半炷香<i></i><i></i>间，五六十骑<i></i><i></i>影，勒<i></i><i></i>缰绳，重新踏入<i></i>风雪<i></i>。
呼啸<i></i><i></i><i></i>耳畔，徐牧隐约间<i></i><i></i>听见，眉县城关<i></i><i></i>，<i></i>声<i></i><i></i>声<i></i>惨呼。
几乎<i></i>马<i></i>停蹄，两<i></i><i></i><i></i><i></i>间，徐牧带<i></i>易装<i></i>董文四<i></i>，沉默<i></i>入<i></i>长阳，走进侯府。
即便入<i></i>黄昏。<i></i>袁陶<i></i>顾鹰<i></i><i></i>影，早已经等<i></i><i></i>侯府<i></i><i></i>。
<i></i>空<i></i><i></i>，原本鹅毛状<i></i>雪花，<i></i>落<i></i>眼<i></i><i></i><i></i>，忽<i></i><i></i>变<i></i><i></i>刀<i></i>，割痛<i></i>脸。
袁陶<i></i>脸色，带<i></i>难言<i></i>激<i></i>，匆匆踏<i></i>侯府，急<i></i><i></i><i></i><i></i>顾鹰，提<i></i><i></i>炉急急赶<i></i>。
“<i></i>东<i></i>，<i></i><i></i>儿<i></i>真<i></i><i></i>！”
“托侯爷<i></i>洪福，<i></i>儿<i></i>算顺利。”
“<i></i>便<i></i><i></i>，<i></i>便<i></i><i></i>，<i></i>东<i></i><i></i>未让<i></i>失望。”
徐牧沉默<i></i><i></i><i></i>接话。
<i></i><i></i><i></i>董文几<i></i>，<i></i>顾鹰<i></i>呼唤<i></i>，匆匆抬<i></i>步，准备走入侯府。让徐牧<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，唉声叹气<i></i>凉州<i></i>王爷董文，<i></i><i></i>候突<i></i>转<i></i>身，<i></i><i></i><i></i>屈膝跪<i></i>，深深<i></i>躬。
徐牧怔<i></i>怔，<i></i>微微抱拳。
“<i></i>东<i></i>，<i></i>王爷觉<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>信任<i></i><i></i>。”袁陶露<i></i>笑容，抬<i></i>深陷<i></i>眼睛。
“<i></i>东<i></i>，<i></i>知凉州<i></i>王带<i></i><i></i><i></i>，<i></i>何物？”
“<i></i>知。”徐牧认真摇头。