群臣三呼万岁，袁安急急伸<i></i>平礼。
“<i></i>本奏<i></i>，<i></i>本退朝。”<i></i>公公<i></i>旁，适<i></i>高唱。
“臣<i></i>本奏。”
徐牧顿<i></i>顿，<i></i><i></i>身<i></i><i></i>位置，<i></i><i></i>须<i></i>皆白<i></i>老臣，佝偻<i></i>身<i></i><i></i>列。
<i></i><i></i>徐牧记<i></i>，<i></i>袁陶留<i></i><i></i>五<i></i>清廉老臣<i></i><i></i>，叫杨绣。<i></i>费<i></i><i></i><i></i>番功夫，才重新请回<i></i>朝堂。
据<i></i>，<i></i><i></i>劝谏君王<i></i>镜<i></i>，惹先帝<i></i>喜，先<i></i><i></i><i></i>候被革<i></i>官职。
见<i></i><i></i>杨绣<i></i>列，袁安掩<i></i>眉宇间<i></i><i></i>悦，重新端坐<i></i><i></i>。
“陛<i></i>，内城<i></i>外，溃军占据郡县<i></i>数，使万千百姓流离失<i></i>，涌入内城。臣谏议，<i></i>朝堂<i></i>名义，收流民<i></i>佃农，分<i></i>二季<i></i>粮，<i></i>秋收<i></i><i></i>果腹，<i></i>此，<i></i>仅安抚<i></i>民<i></i>，陛<i></i><i></i><i></i>收获<i></i>番民望。”
“臣附议。”徐牧难<i></i>露<i></i>笑容。果<i></i>，袁陶留<i></i><i></i><i></i>，确<i></i>忠良<i></i><i></i>。
“万千百姓？<i></i><i></i><i></i>十几万<i></i>百姓，若<i></i>每户<i></i><i></i>二季<i></i>粮，朝廷<i></i>担<i></i><i></i>。”陈长庆冷冷<i></i>笑，“粮食<i></i>给百姓，<i></i>军队吃什<i></i>。再者<i></i><i></i>，陛<i></i>正打算厉兵秣马，粮食嘛，<i></i><i></i>留<i></i>征募士卒<i></i>先。”
“<i></i>若让流民充军？<i></i>举两<i></i>。”杨绣再度长揖。
却<i></i><i></i><i></i>，陈长庆已经笑<i></i><i></i><i></i>。
“本侯打<i></i>十<i></i>仗，<i></i>未听<i></i><i></i>，<i></i><i></i>饥民<i></i><i></i><i></i>伍<i></i>本<i></i>。<i></i><i></i><i></i><i></i>溃军<i></i>知<i></i><i></i>，便<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，压根儿<i></i>禁打。”
“徐卿，<i></i>怎<i></i><i></i>。”袁安抬<i></i>头，<i></i>向徐牧<i></i>位置。
“陛<i></i>，杨御史此言<i></i>善。<i></i>纪内忧外患，确<i></i>需<i></i>安抚民<i></i>。”
徐牧<i></i><i></i>句话，实则<i></i>场<i></i><i></i>，<i></i>听<i></i>明白。
真<i></i>句难听<i></i>，即便<i></i><i></i>长阳<i></i><i></i>，<i></i><i></i>纪<i></i>影响力，已经<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。