?“<i></i><i></i><i></i>，既<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>策，<i></i>归<i></i><i></i><i></i>名儿。”贾周放<i></i>茶盏，抬<i></i><i></i>目光。
“主公替<i></i>斟<i></i>三杯茶，便叫敬茶策吧。”
徐牧怔<i></i>怔，原本<i></i><i></i><i></i>，贾周<i></i><i></i><i></i>什<i></i>王霸<i></i>气<i></i>名儿，却<i></i>料<i></i>般<i></i>朴实<i></i>华。
“<i></i><i></i><i></i>敬茶策。”徐牧露<i></i>笑容。
“主公若<i></i>空闲，<i></i><i></i>临江<i></i>几座<i></i>郡，探<i></i><i></i>番<i></i>。<i></i><i></i>主公入蜀<i></i><i></i><i></i>战，需<i></i><i></i>呐。”
“实则<i></i><i></i>更远<i></i><i></i>策，<i></i>十<i></i><i></i>间休养<i></i>息，划江<i></i>治……<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>似<i></i><i></i>困<i></i>。”
“文龙且<i></i>床<i></i>。”
待徐牧<i></i>身，才刚伸<i></i><i></i>，<i></i><i></i>贾周已经靠<i></i>椅背，<i></i><i></i><i></i><i></i>睡<i></i>。
沉默<i></i>拾<i></i>被褥，重新遮盖<i></i><i></i>。<i></i>才<i></i><i></i><i></i>踏<i></i>脚步，往屋<i></i>外走<i></i>。
<i></i>外头<i></i>陈盛，见<i></i>徐牧走<i></i>，急忙高高抬<i></i><i></i>灯笼。
“东<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>件<i></i>儿。”
“怎<i></i>。”
“军师带<i></i><i></i>攻城<i></i><i></i>，<i></i><i></i>逃难<i></i>老文<i></i>，称<i></i><i></i>毒鹗。”
“毒鹗？”
鹗，<i></i>古书<i></i><i></i><i></i><i></i>神鸟，见<i></i>便<i></i>战争。毒鹗毒鹗，遥<i></i><i></i>初……义军<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>火，确实<i></i>贾周点<i></i><i></i><i></i>。
<i></i><i></i>，徐牧并<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。若<i></i>战，<i></i>千疮百孔<i></i><i></i><i></i>，何<i></i>太平。
“军师<i></i>投火<i></i>计，<i></i>应外合，方才攻<i></i><i></i>扶风城，<i></i>似<i></i>烧死<i></i>许<i></i><i></i>，<i></i>处<i></i><i></i>焦尸。”
“怎<i></i>，盛哥儿怕<i></i>吗。”
陈盛冷静摇头，“并非<i></i>，<i></i><i></i>东<i></i>，<i></i><i></i>军师，<i></i>佩服<i></i>紧。”
徐牧点头。
打仗，<i></i><i></i>死<i></i>。<i></i>场场<i></i>厮杀，<i></i>早已经明白其<i></i><i></i>理。