“陈忠，本王<i></i><i></i><i></i>，表<i></i><i></i>峪关将军，领本部<i></i>马，继续镇守峪关。”
徐牧<i></i><i></i><i></i>句，让坐<i></i>椅<i></i><i></i><i></i>陈忠，更加惴惴<i></i>安。按<i></i><i></i><i></i><i></i>法，峪关<i></i>蜀州<i></i>门户，该安排亲信<i></i>替岗。
却哪<i></i><i></i><i></i>，<i></i>位新蜀王，依<i></i><i></i>重<i></i><i></i><i></i>。
“主公<i></i>此……末将感激涕零。”<i></i>知<i></i>措<i></i>陈忠，沉默<i></i>阵，<i></i>跪<i></i>敬拜。
“陈忠，莫<i></i><i></i>此。军师<i></i>信便<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>将才，定<i></i><i></i><i></i><i></i>重<i></i>。”
“<i></i>、<i></i>末将<i></i>降将——”
“疑<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>疑。本王<i></i>军师，<i></i><i></i>相信<i></i><i></i>。<i></i><i></i><i></i><i></i>话，<i></i>请莫<i></i><i></i><i></i>。”
陈忠深吸<i></i>口气，<i></i>身抱拳。
“主公放<i></i>，<i></i><i></i>陈忠<i></i>，峪关绝<i></i><i></i><i></i>失！”
“甚<i></i>！”
徐牧露<i></i>笑容，<i></i>知<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>位蜀州名将，已经<i></i><i></i><i></i>隔阂，投入<i></i>徐<i></i>军<i></i>怀抱。
“陈忠，董荣战死<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>见<i></i>？”顿<i></i>顿，徐牧再度<i></i>口。
<i></i><i></i>董荣<i></i>死，<i></i><i></i>直觉<i></i>蹊跷。
<i></i>位老凉州王<i></i>嫡<i></i>，<i></i><i></i><i></i>什<i></i>傻<i></i>，<i></i><i></i>凉州<i></i>辈<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>翘楚。
<i></i>很担<i></i>，因<i></i><i></i><i></i>，<i></i>影响<i></i>蜀州<i></i>凉州<i></i>关系。
听<i></i>，陈忠立即凝声<i></i>口，“<i></i>瞒主公，董荣被射杀<i></i><i></i>，并非<i></i>峪关守军<i></i><i></i>，<i></i><i></i>另<i></i>其<i></i>。”
“另<i></i>其<i></i>？”
“确实。凉州军退<i></i><i></i><i></i>，<i></i>曾<i></i>找<i></i>线索，<i></i><i></i><i></i>峪关边<i></i><i></i><i></i>座<i></i>山峰，<i></i><i></i><i></i>埋伏射杀。”
“几箭？”
“<i></i>箭。”陈忠脸色<i></i>怕，“<i></i>支淬毒<i></i>箭，穿透袍甲。实际<i></i>，董荣<i></i>毒<i></i><i></i>亡。”
徐牧皱住眉头，“陈忠，<i></i>觉<i></i><i></i><i></i>谁。”