“怎<i></i>？”
“主公，<i></i>方<i></i>关哨。”
<i></i>关哨并<i></i>奇怪，蜀州<i></i><i></i>，乱世<i></i>割据势力，<i></i><i></i><i></i>边境设置巡守<i></i><i></i>方。<i></i><i></i>，<i></i>常威<i></i>性<i></i>，先<i></i><i></i>步回内城，定<i></i><i></i>通告<i></i><i></i>关哨，给<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>让路。
“主公，<i></i><i></i><i></i><i></i>让。<i></i>什<i></i>，<i></i>回长阳城，询问王爷。”
徐牧皱<i></i>眉头，<i></i>分明<i></i>缓兵<i></i>计，<i></i><i></i><i></i><i></i>路拦<i></i><i></i>，贾周<i></i>病<i></i>，便<i></i><i></i>直拖<i></i>。
骑<i></i>马，徐牧踏<i></i>关哨<i></i>。抬头<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>简易<i></i><i></i><i></i>木头城寨。城寨<i></i><i></i>楼台，站<i></i><i></i><i></i><i></i>轻<i></i><i></i>尉。
“<i></i><i></i>何<i></i>，速速献<i></i>入关<i></i>文牒。”
“常<i></i>将军莫非<i></i>留话？”
城寨<i></i><i></i><i></i>尉，顿<i></i>顿，脸色忽<i></i>变<i></i>复杂。
“此处乃内城重<i></i>，请容<i></i>通告长阳，再<i></i>定夺！”
“<i></i>知阁<i></i>，<i></i>哪<i></i>世<i></i><i></i><i></i>。”
<i></i>尉脸色沉默，并未答话。
“<i></i><i></i>知<i></i><i></i><i></i>谁。”徐牧冷冷抬头，“老<i></i><i></i>内城杀<i></i>蜀州，<i></i>尚<i></i><i></i>穿裆裤，若<i></i><i></i>，<i></i>挡<i></i>试试。”
“<i></i>杀<i></i><i></i>，见<i></i>血，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>渝州王<i></i><i></i>，赔<i></i><i></i>杯水酒，权<i></i>揭<i></i>。”
“<i></i><i></i>，便<i></i>白死。”
<i></i>尉听<i></i>脸色戚戚。
“卫丰，带<i></i>冲<i></i><i></i>，若<i></i>敢拦，立即<i></i>刀。”
徐牧策马<i></i>回，<i></i>容<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>怒火。
“莫<i></i><i></i>误，若<i></i><i></i>试试，<i></i>便<i></i>弓箭射杀——”
“<i></i>试试！”徐牧冷<i></i>回头，直接打断。