董文怒极反笑，“仓皇蜀狗，便<i></i>剩<i></i><i></i><i></i><i></i>段<i></i>。”
“主公，<i></i><i></i><i></i>围？”董辕策马赶<i></i>。
“<i></i><i></i>清吗？<i></i><i></i>蜀<i></i>留<i></i><i></i>退路。莫理，速速回营！<i></i><i></i>竖<i></i>，分明<i></i>拖<i></i>凉州援军<i></i>马腿。”
近二万<i></i>凉骑，<i></i>董文<i></i>命令<i></i><i></i>，迅速转<i></i>方向，将往营<i></i>奔<i></i>。
<i></i><i></i>曾<i></i>，<i></i>等变<i></i>军阵，入石林<i></i>晁义，<i></i>带<i></i>杀<i></i><i></i><i></i>，尾随<i></i><i></i>，<i></i>水平<i></i>限<i></i>奔射，将<i></i>骑骑<i></i><i></i><i></i>凉卒，杀<i></i>落马惨叫。
“回师，杀光蜀狗！”十余<i></i><i></i><i></i><i></i>凉州裨将，齐齐怒吼。
<i></i><i></i>等凉骑调头，晁义便冷静<i></i>带<i></i><i></i>，重新钻入<i></i>石林<i></i><i></i>。
“狗儿，狗儿，蜀狗儿！”凉州裨将骂骂咧咧。
董文<i></i><i></i>目眦欲裂，胸膛<i></i>怒火<i></i>烧。<i></i>终归，<i></i><i></i>忍住<i></i>围剿<i></i>念头。
“分<i></i>二翼，互<i></i>犄角提防蜀<i></i>，护住<i></i>军。”
<i></i>军速度虽<i></i>放慢，<i></i><i></i>管<i></i>何，算<i></i>挡住<i></i>蜀<i></i><i></i>蚕食。离<i></i>远<i></i><i></i>，董文才回<i></i>头，<i></i><i></i><i></i><i></i>方，<i></i>直隔<i></i>距离追杀<i></i>蜀骑。
若<i></i><i></i>亲<i></i>抓住<i></i>位狼族蜀将，指<i></i>定，<i></i><i></i>活活扒<i></i>皮<i></i>，<i></i>烈<i></i><i></i><i></i>，埋<i></i>沙坑<i></i>烫死。
“晁将军，凉<i></i><i></i>回营<i></i>。”
晁义抹<i></i>抹满<i></i>尘沙<i></i>脸庞，并<i></i><i></i>立即回话，<i></i><i></i>陷入<i></i>沉思<i></i><i></i>。<i></i>位凉州王，并非<i></i>泛泛<i></i>辈。<i></i>拖住凉骑援军<i></i>马腿，<i></i>怕<i></i>越<i></i>越难。
……
推荐：【】《《《《