“老<i></i><i></i>回，便<i></i><i></i>胞兄，做<i></i>轮蜀州<i></i>将！”
“<i></i>、<i></i>狼烟！”
城关<i></i><i></i>，韦秋皱住眉头。<i></i><i></i><i></i><i></i>明白<i></i>，明明<i></i><i></i>贪<i></i>怕死<i></i><i></i>，却<i></i><i></i><i></i><i></i>，变<i></i><i></i>般英勇。
唯<i></i>司马修，沉默<i></i>闭<i></i>闭眼。
“先<i></i><i></i><i></i>候，袁侯爷<i></i><i></i>盏灯，照亮<i></i>很<i></i><i></i><i></i><i></i>理。<i></i><i></i>，轮<i></i><i></i>徐布衣，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>盏明灯。”
司马修垂<i></i>头，脸庞<i></i>满<i></i>叹息。<i></i><i></i><i></i>明白<i></i>，徐布衣<i></i>入蜀<i></i>始，<i></i>何坚持走<i></i>民<i></i>本<i></i>路<i></i>。
<i></i><i></i><i></i>帮忙守王宫<i></i>百姓，<i></i><i></i>愿死随<i></i>微末将领……司马修<i></i>觉<i></i>，徐布衣<i></i><i></i><i></i>步，隐约<i></i>站稳<i></i>。
“老师，<i></i><i></i><i></i>攻城？”
“攻吧。”
“攻打巴南！”<i></i>冬<i></i><i></i>寒风<i></i>，韦秋怒声高喊。
四千余<i></i>凉军先锋，<i></i>始扛<i></i>简易打造<i></i>城梯，往城高墙厚<i></i>巴南城，冲<i></i><i></i><i></i>。凉州<i></i>千余步弓，<i></i>寻<i></i><i></i>利<i></i><i></i>势，<i></i>始将<i></i>拨拨<i></i>飞矢，抛<i></i>城关<i></i><i></i>。
“守住，守住！”即便害怕<i></i>比，窦忠依<i></i>死死昂<i></i>头，领<i></i>巴南城<i></i>，仅<i></i><i></i>千余守军，<i></i>始据城反击。
并非<i></i><i></i>员良将，<i></i>急促<i></i><i></i>，窦忠调派<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，全力防守被攻打<i></i>城门。
按<i></i><i></i><i></i><i></i>法，<i></i>需<i></i>挡住<i></i><i></i>凉军，等<i></i>援军，便算<i></i>功告<i></i>。
哪<i></i><i></i><i></i>，便<i></i><i></i><i></i>候，<i></i><i></i>座隘口城关<i></i>另<i></i>边城门，忽<i></i><i></i>杀<i></i><i></i><i></i>支<i></i>军。