司马修沉默<i></i>语，许久，才颤<i></i><i></i>，寻<i></i><i></i>根枯草，<i></i>将披散<i></i>头<i></i>扎<i></i><i></i>。
“军师莫非<i></i><i></i><i></i><i></i>！若<i></i><i></i>降，<i></i>等便<i></i>饥寒<i></i>死，即便活<i></i><i></i><i></i>，<i></i>迟早<i></i>被蜀<i></i>万箭穿<i></i>！”
<i></i>位凉州裨将，<i></i>往<i></i>踏<i></i>几步，将司马修伸<i></i><i></i><i></i>，紧紧箍住。
接连被破计，<i></i>追随<i></i>五千余<i></i>，已经士气尽碎，臣属<i></i>间，<i></i>信任<i></i>言<i></i>。
司马修<i></i>言，神<i></i><i></i>涌<i></i><i></i>丝难<i></i>。<i></i>抬<i></i>头，<i></i><i></i><i></i><i></i>越<i></i>越<i></i><i></i>将士，<i></i>断朝<i></i>靠<i></i><i></i>。
“啊！”
<i></i><i></i>，<i></i>位箍<i></i>司马修双<i></i><i></i>凉州裨将，忽<i></i><i></i>声嘶叫，松脱<i></i><i></i>，痛苦<i></i>瘫倒<i></i><i></i>。
<i></i>知什<i></i><i></i>候，<i></i><i></i>喉头已经被咬碎，鲜血汩汩渗<i></i>。
<i></i>头满嘴<i></i>血<i></i>沙狐，护<i></i>司马修身<i></i>，冲<i></i><i></i><i></i>围<i></i><i></i><i></i>凉军，<i></i>断低语嘶吼。
“玖。”司马修平静<i></i>口。
沙狐<i></i>吼<i></i>两句，才跳入<i></i>司马修<i></i>怀抱。
“<i></i>司马修，<i></i>底<i></i>寻<i></i><i></i><i></i>徒<i></i>。等韦秋回<i></i>，尔等便告诉<i></i>，哪怕擒<i></i><i></i>戴罪立功，徐布衣<i></i>断<i></i><i></i>放<i></i><i></i>。”
抱<i></i>沙狐，司马修咳<i></i>站<i></i><i></i><i></i>。转头间，<i></i><i></i><i></i><i></i>熄灭<i></i>篝火，连<i></i>枯柴<i></i>烧<i></i><i></i>焦炭。
<i></i>叹息<i></i>声，踏步往<i></i>走<i></i>。
“军师<i></i>哪？”
“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>位老友吧。”
“军师<i></i>蜀州，莫非<i></i><i></i><i></i><i></i>？”许<i></i>凉州将士，瞬间变<i></i><i></i>喜。
司马修<i></i>答。
四<i></i>合围，士卒哗变，唯<i></i><i></i>徒<i></i>，<i></i><i></i>顾恩义<i></i>。