<i></i><i></i>惜战<i></i>吃紧，明<i></i>伐凉<i></i><i></i>，兵力已<i></i><i></i>捉襟见肘<i></i>。
“拜见蜀王！”
“入座。”徐牧笑<i></i>声，让旁边<i></i>殷鹄，唤<i></i><i></i>茶。
几<i></i>降卒<i></i>头领，皆<i></i>脸庞疑惑，<i></i><i></i><i></i>敢<i></i>言。
“<i></i>关将近，本王闲<i></i><i></i><i></i>，便<i></i><i></i><i></i>此处<i></i><i></i>，诸位<i></i>需拘束。”
徐牧明白，<i></i>果<i></i>劝服降卒，<i></i><i></i><i></i>蜀效力，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>几<i></i><i></i>，便<i></i><i></i><i></i><i></i>关键。
“六侠，让<i></i>往火炉<i></i>，<i></i>添<i></i>轮柴薪，莫<i></i>冻<i></i><i></i><i></i><i></i>兄弟。”
“舵主放<i></i>。”
几<i></i>降卒头领，<i></i><i></i>间脸色<i></i><i></i><i></i>容。
“酒尚<i></i>温，<i></i>先<i></i>茶代酒，敬列位<i></i>杯。”
“敬、敬蜀王。”降卒头领<i></i>，急急端<i></i>茶杯。
“<i></i><i></i>，<i></i>位兄弟，<i></i>像<i></i>徐姓？”放<i></i>茶盏，徐牧似<i></i>忽<i></i><i></i><i></i>什<i></i>，指<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，认真<i></i>问。
“蜀王，正<i></i>，某叫徐河。”其<i></i><i></i><i></i>被俘<i></i>沧州裨将，急忙回话。
徐牧笑<i></i>笑，“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>兄弟<i></i>。”
<i></i><i></i>句，<i></i>仅<i></i>沧州裨将，<i></i>旁<i></i>几<i></i><i></i><i></i><i></i>受宠若惊。古往今<i></i>，降卒<i></i>命运<i></i><i></i>太<i></i>，<i></i>省<i></i>粮草，很<i></i>降卒被俘<i></i><i></i>，<i></i>直接斩<i></i>填土坑。
“离<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>劝谏本王，<i></i>杀俘<i></i>举。”徐牧顿住声音，语气<i></i>变<i></i><i></i><i></i>沉重。