“主公<i></i>像其<i></i><i></i>诸侯，或<i></i>世<i></i><i></i>户，或<i></i>王孙贵胄，深耕<i></i><i></i>，<i></i>族昌盛。主公<i></i>主枝，需<i></i><i></i><i></i><i></i>枝散叶才<i></i>啊。”
贾周<i></i>味深长<i></i><i></i><i></i>徐牧<i></i>眼，露<i></i>“劝君打桩”<i></i>眼色。
<i></i><i></i>间，徐牧怔<i></i>怔，<i></i><i></i><i></i><i></i>李<i></i>碗<i></i>枸杞汤。
……
<i></i>月余<i></i><i></i>间<i></i>，<i></i>文带<i></i>三万<i></i><i></i>，<i></i>始回师暮云州。
攻凉<i></i>战<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>，已经席卷<i></i>近半<i></i>凉州。比徐牧预估<i></i><i></i>间，<i></i><i></i>快<i></i><i></i><i></i>。
“主公，晁将军回<i></i><i></i>！”
听<i></i><i></i><i></i>消息<i></i>徐牧，脸色惊喜<i></i>比。<i></i>假装叛逃<i></i>始，晁义<i></i>蜀州<i></i>外，已经三<i></i>月余<i></i><i></i>间。
“拜见主公。”走回军帐<i></i>晁义，即便抹<i></i><i></i>脸，却抹<i></i><i></i>满脸<i></i>萧杀与沧桑。
“<i></i>，本王并<i></i><i></i><i></i>。”徐牧捶<i></i>捶晁义<i></i>肩膀。旁边<i></i>司虎<i></i>趁机<i></i><i></i>，捶<i></i>晁义差点栽倒。
“虎哥儿，桩儿越打越猛啊。”
司虎脸色羞红，喋喋<i></i>休<i></i>几句，迅速退<i></i><i></i><i></i>边。
“主公，扶寻老贼<i></i>边，已经打算迁<i></i>玉门关<i></i>。”晁义坐<i></i>，连<i></i>灌<i></i>两盏茶。
“迁<i></i>玉门关？”徐牧<i></i><i></i><i></i>笑。先<i></i><i></i>董文联<i></i><i></i><i></i>候，<i></i>股<i></i><i></i>倨傲。<i></i><i></i>却<i></i>屁颠颠<i></i>跑<i></i>玉门关<i></i>。
“<i></i>原先<i></i><i></i>再追<i></i>波，奈何兵力太少，<i></i><i></i>暂<i></i><i></i>罢<i></i>。”
“已经很<i></i><i></i>。”徐牧<i></i><i></i>，帮晁义再斟满<i></i>茶。
<i></i><i></i>次，<i></i>晁义屡屡<i></i><i></i>奇兵，才<i></i>让<i></i><i></i>伐凉<i></i>业，<i></i>举<i></i>功。