内城，长阳。
并<i></i><i></i>坐<i></i>王宫<i></i>，披<i></i>蟒袍<i></i>常四郎，迎<i></i>疾风，站<i></i>皇宫外<i></i>雕栏旁，<i></i>神<i></i><i></i><i></i><i></i>方<i></i>芸芸众<i></i>。
“主公。”
老谋士刘季走<i></i>，将拐杖放<i></i><i></i>边，抬<i></i><i></i>礼。
“仲德，<i></i><i></i>需<i></i>此。”
常四郎伸<i></i>扶住，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>老谋士，<i></i>底<i></i>，<i></i>免<i></i><i></i><i></i>股唏嘘。
<i></i><i></i>首席幕僚，已经很老<i></i>。<i></i>赶走粮王<i></i><i></i><i></i>始，便<i></i>染<i></i><i></i>场风寒，<i></i>渐消瘦。
立<i></i>风<i></i>，刘仲德捂<i></i>嘴，<i></i>咳<i></i>两声。
常四郎急忙唤<i></i>近侍，取<i></i><i></i>袭<i></i>氅，披<i></i>老谋士<i></i>身<i></i>。
“仲德，入座。”
雕栏旁，早已经备<i></i><i></i>热茶。常四郎亲<i></i>拿<i></i>茶壶，给老谋士斟<i></i><i></i>盏。
捂<i></i>嘴，老仲德<i></i><i></i><i></i>阵长咳。
“主公啊，<i></i>终归<i></i>老<i></i>。”
喝<i></i>半盏茶水<i></i>，老仲德<i></i>脸色，才变<i></i>稍缓<i></i><i></i>。
“<i></i><i></i>几<i></i>，已经派<i></i><i></i><i></i><i></i>，让陈鹊回内城<i></i>趟。<i></i>曾<i></i><i></i><i></i>恩，<i></i>亦<i></i><i></i><i></i>。”
老谋士笑<i></i>笑，<i></i><i></i><i></i>话。
“仲德，<i></i>忽<i></i>明白<i></i>。<i></i>何<i></i>初<i></i><i></i>候，<i></i>东<i></i>哪怕<i></i>身犯险，<i></i><i></i>带<i></i>毒鹗入内城治病。便<i></i><i></i><i></i>，仲德若<i></i><i></i><i></i>什<i></i><i></i><i></i>，<i></i>该<i></i>何<i></i><i></i>。”
常四郎<i></i>声音<i></i>，满<i></i>叹息。