。
<i></i><i></i>霍荣醒<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>句话，却<i></i>曾<i></i>，立即被<i></i>官燕<i></i>记耳光，重新打晕<i></i><i></i>。<i></i>等再次被雪水浇醒，<i></i>实<i></i><i></i>敢喊<i></i>，<i></i>吓<i></i><i></i>断啜泣。
“堵嘴。”
<i></i>官燕皱<i></i>皱眉，若非<i></i>军师<i></i>令，<i></i><i></i>巴<i></i><i></i>立即<i></i><i></i>，将<i></i>仇<i></i><i></i><i></i>，<i></i>场杀死<i></i>。
曹永<i></i><i></i><i></i><i></i>条汉<i></i>，却永远回<i></i><i></i><i></i>。
“<i></i>官头领，<i></i>怎<i></i>送<i></i><i></i>，<i></i>今<i></i>潼城内外，<i></i><i></i>搜查<i></i><i></i>。”
“密信<i></i>，军师已经留<i></i>办法，两<i></i><i></i>便<i></i><i></i>关，趁<i></i>街市庆余，让<i></i>等<i></i>潼城偏僻<i></i>城墙，堆水<i></i>冰<i></i><i></i>，迅速越墙离<i></i>。”
<i></i>窖<i></i>，十余<i></i>皆<i></i>脸色<i></i>喜。
……
“文龙，<i></i><i></i><i></i><i></i>。”
站<i></i>王宫<i></i>外，徐牧远眺<i></i>朦胧<i></i>白妆，脸色<i></i><i></i>失神。
<i></i>知觉间，已经六七<i></i><i></i>头<i></i>。直至<i></i><i></i>，<i></i>蓄<i></i><i></i>胡须，<i></i>快<i></i><i></i>山羊胡<i></i>。
“主公南征北战，离<i></i>整<i></i><i></i><i></i>，<i></i>差<i></i><i></i><i></i>步。<i></i><i></i>步若<i></i>踏稳，主公便<i></i>千古<i></i><i></i><i></i>。<i></i>古今<i></i>，并未<i></i>哪<i></i>帝王，<i></i>走民<i></i>，倚靠百姓夺<i></i><i></i>江山。”
“<i></i><i></i>乡<i></i>边，倒<i></i><i></i>几<i></i><i></i><i></i><i></i>例<i></i>。太<i></i><i></i>分化<i></i>阶级弊端，很<i></i><i></i>候，<i></i><i></i>引<i></i>战争<i></i>火索。”
“主公此言，令<i></i>醍醐灌顶。<i></i><i></i>诩博古通今，<i></i><i></i>未听<i></i>。”
“<i></i><i></i><i></i><i></i>听<i></i>。”
徐牧笑<i></i>笑，撇<i></i><i></i>话题，“<i></i>关<i></i><i></i>，便<i></i>等<i></i>春<i></i>。按<i></i>文龙<i></i><i></i>思，给渝州王送<i></i>礼，<i></i>昨<i></i>送<i></i><i></i><i></i>。”
“希望<i></i><i></i>次，<i></i>官燕<i></i><i></i>，<i></i>将<i></i><i></i>办妥。”
转<i></i>身，徐牧扶<i></i>贾周，两<i></i>往王宫<i></i>走<i></i>。<i></i>旁<i></i>两<i></i>护卫，急忙提<i></i><i></i>炉，<i></i><i></i><i></i>跟<i></i><i></i>边。