“敢问将军，<i></i><i></i><i></i><i></i>什<i></i>。”
“<i></i><i></i><i></i>骨头。”
赵惇平静<i></i>摊<i></i><i></i>掌，哪<i></i><i></i><i></i>什<i></i>羊骨，取<i></i>代<i></i><i></i>，<i></i><i></i>块<i></i>知哪儿冒<i></i><i></i>金<i></i>。
“眼见未必<i></i>实，将军久<i></i>西域，<i></i>明白海市蜃楼<i></i><i></i>理。”
赵惇声音<i></i>急<i></i>慢，“<i></i>赵惇<i></i>城<i></i>使，<i></i><i></i><i></i>半百老头儿，<i></i><i></i><i></i>寸铁，若<i></i><i></i>力证清白，将军再杀<i></i><i></i>迟。”
胡<i></i>将军半眯眼睛，冷冷抬<i></i><i></i><i></i>。几百骑<i></i>胡<i></i>骑军，<i></i>甘<i></i>让<i></i><i></i>条通<i></i>。
“<i></i>独<i></i>往<i></i>，<i></i>许带护卫！”
赵惇<i></i><i></i>停步，任<i></i>脸<i></i><i></i>淌血，<i></i>断低落<i></i>沙<i></i><i></i>，冷静<i></i>继续往<i></i>走<i></i>。
……
“蜀使？”
<i></i>军毡帐<i></i>，米朗脸色<i></i>怔，随即笑<i></i><i></i><i></i>。
神<i></i>乌帕，<i></i>饶<i></i>兴致<i></i>抬<i></i>头。
“<i></i>徐贼<i></i>军师，叫赵惇，<i></i><i></i>宛城<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>三王真凶<i></i>证据。”
米朗笑容顿住，<i></i><i></i>识<i></i>转头，<i></i><i></i>旁边<i></i>乌帕。
乌帕暗骂<i></i>句，<i></i><i></i>表<i></i><i></i>，终归<i></i>笑<i></i><i></i>口。
“诸位，<i></i><i></i><i></i><i></i>蜀<i></i><i></i>奸计。徐贼知<i></i>，<i></i><i></i>次肯定<i></i>输，才<i></i><i></i>此<i></i>策。若按<i></i><i></i><i></i>，直接斩杀此<i></i>，<i></i><i></i>祭旗！报仇雪恨！”
“神<i></i>，赵惇久<i></i>西域，先<i></i><i></i>曾<i></i>乌<i></i><i></i>，父王尚且奉<i></i><i></i>宾。”
<i></i><i></i>王<i></i>犹豫<i></i><i></i>口。
“<i></i><i></i>东<i></i><i></i>旱，赵惇带<i></i>打井取水，深<i></i>西域<i></i><i></i>爱戴。”
“<i></i>便<i></i>徐贼<i></i>毒计！”
米朗急忙打断，“赵惇入西域，做<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>始便<i></i>蛊惑民<i></i>。<i></i>便<i></i>仗<i></i><i></i>副名头，<i></i><i></i>歪曲<i></i>实！”