<i></i><i></i><i></i><i></i>，徐牧颤抖闭目。<i></i>管<i></i>遗计，<i></i><i></i>信<i></i><i></i>内容，贾周<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>西蜀<i></i>业，已经耗<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>血。
……
吾贾文龙，<i></i><i></i><i></i>教书匠，却<i></i>主公知遇<i></i>恩，奉<i></i>军师。<i></i><i></i>命<i></i><i></i>违，谨愿<i></i>世，转<i></i><i></i>蜀，与主公再相见。
李<i></i>树<i></i>，贾周绝笔，拜别主公。
……
李<i></i>树<i></i>……
收<i></i><i></i>信，徐牧艰难<i></i>仰<i></i><i></i>头。<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>步，便<i></i>贾周扶<i></i><i></i>走<i></i><i></i><i></i>，帮<i></i>定<i></i>入蜀<i></i>策，<i></i><i></i>蜀州<i></i>本营，<i></i>步<i></i>步吞<i></i><i></i>半壁<i></i>江山。<i></i><i></i>敢<i></i>，若<i></i><i></i><i></i>路<i></i><i></i>贾周，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>怎<i></i><i></i>。
“文龙，<i></i>舍<i></i><i></i><i></i>啊。”
徐牧垂<i></i>头，满脸<i></i><i></i><i></i>责。至死，<i></i><i></i><i></i>见<i></i>贾周<i></i><i></i><i></i><i></i>。
“牧哥儿，<i></i><i></i><i></i><i></i>敢<i></i><i></i>，让<i></i><i></i>劝<i></i>……牧哥儿，莫哭啊。呜呜，<i></i><i></i>老军师诶。诸葛老爷<i></i>死<i></i>，老军师<i></i>死<i></i>——”
徐牧沉默<i></i>语，<i></i>身拖<i></i>脚步，往<i></i>慢慢走<i></i>。<i></i><i></i><i></i>片江山，<i></i><i></i>老友，<i></i><i></i>接<i></i><i></i><i></i>，<i></i>断离<i></i><i></i><i></i>。
故<i></i><i></i>风凋零，音容笑貌渐<i></i>渐远。
“主公……东方军师<i></i><i></i>。”
孙勋犹豫<i></i><i></i>口。听<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>位主公，除<i></i>骑马<i></i>回哭<i></i><i></i>回，<i></i>两<i></i>两夜<i></i>，便再<i></i>任何<i></i>悲伤举<i></i>。
<i></i><i></i>殷鹄告诉<i></i>，<i></i>叫<i></i>悲<i></i>声。