交州<i></i>王宫，<i></i><i></i>戴<i></i>兽皮<i></i><i></i>老<i></i>，静静坐<i></i>椅<i></i><i></i>，听<i></i><i></i><i></i><i></i>赵棣，将<i></i><i></i><i></i>五<i></i>十<i></i><i></i><i></i><i></i>。
随即，老<i></i>皱住<i></i>眉头。
“若<i></i>猜，<i></i><i></i><i></i>阮秋离<i></i>交州，<i></i><i></i><i></i>便<i></i><i></i>。王<i></i>赵栋被掳，足<i></i>证明<i></i>。”
脸色苍白<i></i>赵棣，语气<i></i><i></i>焦急，“先<i></i>，<i></i><i></i>办法，将<i></i><i></i>逆<i></i>救回<i></i>。<i></i>担<i></i>，<i></i><i></i>逆<i></i>恐怕，恐怕……”
“<i></i><i></i><i></i>。”
老<i></i>安慰<i></i>句，“留<i></i>王<i></i>赵栋，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>极<i></i><i></i>筹码，<i></i>点赵盟主<i></i><i></i>放<i></i>。”
赵棣稍稍松<i></i>口气。
“邓禹<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>狠<i></i>。<i></i>始料<i></i>及，<i></i>儿赵栋，<i></i>救<i></i><i></i>邓舟。<i></i><i></i>知晓，<i></i>原先<i></i>邓禹<i></i>本部<i></i>打乱<i></i>，<i></i>安抚<i></i><i></i>。<i></i><i></i><i></i>邓舟<i></i><i></i><i></i>，<i></i>怕<i></i><i></i><i></i>祸。”
“赵盟主，<i></i><i></i>虽<i></i>敌暗<i></i>明，<i></i><i></i><i></i>信<i></i>，<i></i>阮秋将军联<i></i>，若<i></i>敌<i></i>敢暴露，便<i></i><i></i>遁形。”
老<i></i>垂<i></i>头，<i></i><i></i><i></i><i></i>，“另外，赵盟主<i></i><i></i>注<i></i><i></i>件<i></i><i></i>。”
“何<i></i>？”
“保护<i></i><i></i>。”
赵棣怔<i></i>怔，“先<i></i>，<i></i>身边<i></i>很<i></i>暗卫。若非<i></i>先<i></i>，<i></i><i></i>儿送<i></i><i></i>黑羽氅，<i></i>岂<i></i><i></i>毒。”
“<i></i><i></i><i></i><i></i>理，<i></i>见缝插针，向<i></i><i></i><i></i><i></i>杀<i></i><i></i>本<i></i>。”
赵棣呼<i></i>口气，点点头，“<i></i>先<i></i><i></i>言，<i></i>便<i></i><i></i><i></i>法<i></i>罢。”
“赵盟主<i></i>病<i></i>，使官李柳<i></i>边，已经寻<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>久，等陈神医辨别毒物<i></i><i></i>，便<i></i><i></i>症<i></i>药。”
“先<i></i>，<i></i>初<i></i>侯爷亦<i></i>……”
。
“<i></i><i></i><i></i>。”