“刘兄，此话怎讲。”
“马通<i></i>性，<i></i><i></i>比<i></i><i></i>琴棋书画<i></i><i></i><i></i>姐，怎<i></i>与<i></i><i></i>破落棍夫<i></i>配。”
听<i></i>，徐牧脸色古怪，<i></i><i></i>觉<i></i>转<i></i>头，<i></i>向<i></i>婢妻<i></i>方向。
<i></i>婢妻见<i></i><i></i><i></i><i></i>，昂<i></i>头，露<i></i>微微<i></i>羞怯笑容。
命运<i></i>舛，让<i></i><i></i>疲<i></i>奔命，<i></i>让<i></i><i></i>相遇。
“<i></i>再送<i></i>东<i></i><i></i>匹。”
刘武似<i></i><i></i><i></i>决<i></i>，语气蓦<i></i>加重。<i></i>转头喊<i></i>声，便<i></i>驮夫冒<i></i>风雪，<i></i>旁牵<i></i><i></i><i></i>匹披<i></i>木甲<i></i>灰马。
鬃毛梳<i></i>整齐，眼<i></i><i></i><i></i>泪槽。鼻孔每<i></i><i></i>呼吸，便吐<i></i>两<i></i>浓浓<i></i>白气。马腹<i></i>处，应<i></i><i></i>被<i></i>捅<i></i>，<i></i><i></i>长长<i></i>疤痕，延伸<i></i><i></i>马臀。
<i></i><i></i>乍<i></i><i></i><i></i>，似<i></i><i></i>其<i></i><i></i>西南马，并<i></i>太<i></i><i></i><i></i>。
“<i></i>东<i></i>，它叫风将军。”刘武疼惜<i></i>轻抚<i></i>几番马脖，“二<i></i><i></i>，<i></i>贩马入暮云州，<i></i>慎遭<i></i>强<i></i><i></i>药烟，连刀<i></i>抬<i></i><i></i>。随<i></i><i></i>十几<i></i>驮夫，被尽数杀死。唯<i></i>风将军，忍<i></i>被割破马腹<i></i>痛楚，带<i></i><i></i>飞离<i></i>几十<i></i>，方<i></i>逃脱灾劫。”
“驰<i></i><i></i>风，便称风将军。”
“甚<i></i>忠义。”刘武露<i></i>缅怀<i></i>笑容，“<i></i>东<i></i>稍等，<i></i>便问它，愿<i></i>愿<i></i>跟<i></i><i></i>东<i></i>走。”
“先<i></i>，马<i></i><i></i>话？”<i></i>旁<i></i>陈盛，明显<i></i><i></i><i></i>信。
“<i></i>。<i></i>讲<i></i><i></i>，马通<i></i>性。”
刘武抚<i></i>灰马<i></i>脖<i></i>，似<i></i>喃喃细语，<i></i><i></i>匹灰马，<i></i>似<i></i>听懂<i></i>，<i></i>断<i></i><i></i><i></i>轻轻嘶声。
徐牧<i></i><i></i><i></i>懵，<i></i><i></i>知<i></i>万物<i></i>灵<i></i><i></i>理，若<i></i>刘武真<i></i><i></i>匹<i></i>马相赠，何乐<i></i><i></i><i></i>。