?腊月十七。
整<i></i>马蹄湖徐<i></i>庄，<i></i><i></i><i></i>变<i></i>空荡<i></i><i></i>。
<i></i><i></i><i></i>批<i></i>庄<i></i>，<i></i>青龙营<i></i>护送<i></i>，先<i></i><i></i>内城外<i></i>山猎村<i></i>。
“徐牧，<i></i><i></i>别死<i></i>内城啊！<i></i><i></i><i></i><i></i>打桩，<i></i><i></i><i></i>十<i></i>孩<i></i>……”
“李<i></i>碗，<i></i>咒<i></i>呢。”徐牧脸色<i></i>笑。
李<i></i>婉急急捂<i></i><i></i><i></i>嘴巴，捂<i></i><i></i><i></i>，<i></i>忍<i></i>住松<i></i>，接<i></i><i></i><i></i>许<i></i>臊<i></i><i></i>慌<i></i>话。
连旁边<i></i>司虎<i></i>听<i></i><i></i><i></i>，抠<i></i>鼻<i></i>走<i></i><i></i>边。
“<i></i>狗福，<i></i><i></i><i></i>边记<i></i><i></i><i></i>，每<i></i>见<i></i><i></i><i></i>，<i></i>便<i></i>睡<i></i><i></i>。”
“虎哥儿像<i></i>傻<i></i>，<i></i>爷才<i></i>甩<i></i>。”
<i></i>旁<i></i>李<i></i>碗抹干泪珠，拾<i></i>雪球，追<i></i>司虎打<i></i><i></i>路。
“徐郎，留<i></i><i></i>边<i></i><i></i><i></i><i></i>。”姜采薇沉默<i></i>站<i></i>许久，才走<i></i>徐牧身边。
“徐郎<i></i><i></i>庄<i></i><i></i><i></i>候，<i></i>带吕奉<i></i><i></i>山<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>条山路，<i></i><i></i><i></i>山，<i></i>绑<i></i>白麻，做<i></i>标志，<i></i><i></i>定徐郎……或<i></i><i></i><i></i>。”
徐牧沉默抬<i></i>，将<i></i><i></i><i></i><i></i>婢妻抱住。
“<i></i>便<i></i><i></i>边等徐郎，等徐郎<i></i><i></i>，给徐郎熬<i></i>鸡汤，烫<i></i><i></i>壶酒。”
“<i></i>死<i></i><i></i>，<i></i>少次<i></i>杀<i></i><i></i><i></i>。”徐牧露<i></i>笑容。
姜采薇抬<i></i>头，认真<i></i><i></i><i></i>徐牧<i></i>脸庞。
“<i></i>打紧，徐郎<i></i><i></i>孤单。徐郎<i></i>哪，<i></i>便<i></i>哪。”
徐牧顿<i></i>原<i></i>，抱<i></i>姜采薇<i></i>身<i></i>，久久<i></i>愿放<i></i>。
“徐郎，万分保重。”
马车渐远，直至消失<i></i>风雪<i></i><i></i>。二百骑<i></i>马蹄声，<i></i>逐渐变<i></i>听<i></i>清。
“主公，<i></i>牵挂<i></i>。”贾周背<i></i><i></i>，走<i></i>徐牧身边。
“文龙，<i></i><i></i><i></i><i></i>离<i></i>。”