?帐门被推<i></i>，李望儿约莫<i></i>哭<i></i><i></i>场，眼窝<i></i>边<i></i><i></i>凝<i></i><i></i>冰霜。<i></i>双<i></i><i></i><i></i><i></i>捧<i></i>食案，走<i></i>很慢。
食案<i></i>，<i></i>摆<i></i><i></i>碗药汤。
袁陶接<i></i><i></i><i></i>，拾<i></i>木勺，<i></i>悲<i></i>喜<i></i>舀<i></i>几口。
“吾弟，请稍等<i></i><i></i>，<i></i>替<i></i>引见<i></i><i></i>。”
徐牧稳稳点头。
很快，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>影，急步踏<i></i>进<i></i>。
待徐牧抬头，才<i></i><i></i><i></i><i></i>穿<i></i>文士袍<i></i><i></i>轻<i></i>，<i></i><i></i>觉走<i></i><i></i><i></i><i></i>。
并未先打招呼，<i></i><i></i>红<i></i>眼<i></i><i></i>袁陶身边，端<i></i>汤药，吹<i></i>口喂<i></i>口。
“袁安，<i></i>便<i></i><i></i>与<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>东<i></i>。”袁陶难<i></i>露<i></i><i></i>回笑容，指<i></i>徐牧<i></i>口。
叫袁安<i></i><i></i>轻文士，稳稳放<i></i>汤药，<i></i><i></i>身，<i></i><i></i>徐牧平<i></i>长揖。
“袁安见<i></i><i></i>东<i></i>。”
“<i></i>礼。”
徐牧<i></i><i></i><i></i>回礼。重新坐<i></i>，<i></i>底却微微<i></i><i></i>震惊，<i></i>猜<i></i><i></i><i></i>，<i></i>位袁姓<i></i><i></i>轻文士，应<i></i>便<i></i><i></i>新立<i></i>皇帝<i></i>。
“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>信，<i></i>初<i></i><i></i>次见袁安，<i></i>正背<i></i><i></i><i></i>素<i></i>相识<i></i>冻伤路<i></i>，跑入丰城<i></i>医馆。”
袁陶<i></i><i></i>遗憾<i></i>抬<i></i>头，“<i></i><i></i>常<i></i><i></i>，若<i></i><i></i>金銮殿<i></i><i></i><i></i>位，<i></i>袁安<i></i>般<i></i><i></i>境，<i></i>王朝再崩坏，终归<i></i><i></i><i></i>份希望<i></i>。”
“<i></i><i></i>惜。”
袁陶垂<i></i>头，冷<i></i>禁<i></i>咳<i></i><i></i><i></i>。<i></i>旁<i></i>袁安急急<i></i>身，帮<i></i>袁陶抚<i></i><i></i>背。
“袁安，<i></i><i></i><i></i>若<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>听<i></i>东<i></i><i></i>话。”