?“吾弟，<i></i>扶<i></i><i></i>走吧。”袁陶趔趄踏<i></i>脚步，每踏<i></i><i></i>步，离<i></i>近<i></i><i></i>百姓与将士，便<i></i>重重<i></i>头磕<i></i><i></i><i></i>。
<i></i><i></i>刻，徐牧才明白，什<i></i>叫做<i></i>士<i></i>双。
“吾弟，<i></i>城墙<i></i><i></i>走走。<i></i><i></i><i></i>很喜欢，站<i></i>高处<i></i><i></i><i></i>纪<i></i>万<i></i>河山。”
“侯爷，<i></i>背<i></i>走。”
“若<i></i>吾弟……咳咳，再<i></i><i></i><i></i>。”
徐牧红<i></i>眼睛，<i></i>袁陶背<i></i>身<i></i>，<i></i>觉<i></i><i></i>位<i></i><i></i>忠义<i></i><i></i>侯爷，身<i></i>消瘦<i></i>厉害，孱弱<i></i>老<i></i>。
顾鹰<i></i><i></i>，<i></i>边像孩<i></i>般啜泣<i></i>，<i></i>边紧跟<i></i>脚步。
“定<i></i>江山，<i></i><i></i>见<i></i>先帝，<i></i>固<i></i><i></i>骂<i></i><i></i>，<i></i><i></i>袁陶<i></i>罪，却<i></i><i></i>。<i></i>并非<i></i>救皇室，<i></i><i></i><i></i>救<i></i>啊。”
“咳咳……<i></i><i></i><i></i><i></i>，终归<i></i><i></i><i></i>做，<i></i><i></i>乱世，并非<i></i><i></i><i></i>愿，<i></i><i></i>崩<i></i><i></i>救，便<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。”
“顾鹰，长阳青石巷<i></i>柳<i></i>书<i></i>，颇<i></i>几分<i></i>才，<i></i>送银<i></i>周济<i></i>吗。”
“主<i></i>，送、送<i></i>。”顾鹰拖<i></i>哭腔。
“凤阳镇<i></i>十几户百姓受<i></i>冻灾，<i></i><i></i>官坊催赈银<i></i>吗。”
“主<i></i>，<i></i>催<i></i>！”
徐牧知<i></i>，背<i></i><i></i><i></i>侯爷，已经<i></i><i></i>始胡话<i></i>。
“顾鹰，<i></i><i></i><i></i>跟<i></i><i></i>东<i></i>，听<i></i>东<i></i><i></i>话……咳咳，吾弟啊，顾鹰<i></i><i></i>莽脾气，<i></i><i></i><i></i><i></i>忠义<i></i><i></i>。”
“侯爷，<i></i>知晓……<i></i>城墙<i></i>。”
徐牧吸<i></i><i></i>鼻头，将袁陶稳稳扶住，两<i></i>便靠<i></i>城墙，并肩站<i></i>。
<i></i><i></i>方，数<i></i>清<i></i>百姓<i></i>救<i></i>营将士，<i></i>路嚎啕<i></i><i></i>，<i></i><i></i>向袁陶<i></i>方向，匆匆跪<i></i>。
袁安几乎<i></i>跪<i></i>爬<i></i><i></i>，低<i></i>头，死死磕<i></i>泥<i></i><i></i>。
“吾弟，<i></i>听见哭声<i></i>。”