“百姓<i></i>……恭送侯爷。”
袁陶笑<i></i><i></i><i></i>，笑声嘶哑<i></i><i></i>极致。
“<i></i><i></i><i></i><i></i>新帝，<i></i><i></i>奸相，尔等<i></i><i></i>活，定<i></i><i></i><i></i><i></i>比<i></i><i></i><i></i>。<i></i><i></i>惜，<i></i>等<i></i><i></i>登基<i></i><i></i><i></i><i></i>。”
徐牧沉默<i></i>言，抬<i></i>头，<i></i><i></i>袁陶<i></i>头<i></i>，已经彻底变<i></i>枯白，脸色<i></i>青<i></i><i></i>怕。
“恨<i></i><i></i>驱逐北狄，扬<i></i><i></i>原<i></i>威。<i></i>恨<i></i><i></i>再带兵<i></i>关，复<i></i><i></i><i></i>江山。三十余<i></i><i></i>庸碌，每<i></i>步<i></i>履薄冰，却救<i></i><i></i><i></i><i></i>百姓<i></i>水火。”
“吾弟，<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>未做完……便交给<i></i><i></i>。切记正<i></i>虽<i></i>沧桑，却终归<i></i>问<i></i><i></i>愧。”
“<i></i>先<i></i><i></i><i></i>顾鹰<i></i>，若<i></i><i></i>空暇，<i></i><i></i>边关再<i></i><i></i><i></i>，吹吹沙风。”
“<i></i><i></i>似<i></i>累<i></i>——”
袁陶伸<i></i><i></i>，<i></i>向<i></i>空，似<i></i>抓住什<i></i>，<i></i>终，却<i></i>力<i></i>垂<i></i><i></i><i></i>。
黄昏<i></i>城墙<i></i>，<i></i><i></i>袭白衣胜雪，宛若雕塑<i></i>般，仰<i></i>头，努力挺直<i></i>身<i></i>，再<i></i><i></i><i></i>半分。
徐牧红<i></i>眼睛，跪倒<i></i>袁陶身边，<i></i><i></i>泣<i></i><i></i>声。
“恭送侯爷。”
“恭送侯爷——”
城墙<i></i>，<i></i>数<i></i><i></i>影，齐刷刷<i></i>跪<i></i><i></i><i></i>，悲声痛哭。
远处清馆<i></i>花娘，酒楼<i></i><i></i>食客，巷<i></i><i></i><i></i>乞儿，<i></i>纷纷跪<i></i>相拜。皇宫<i></i>，<i></i><i></i>镇守<i></i>将士，听见袁陶故<i></i><i></i>消息，收<i></i>武器，<i></i>悲恸<i></i>跪<i></i>雪色<i></i><i></i>。
顾鹰将头颅整<i></i>磕破，磕裂<i></i><i></i><i></i><i></i>青石。
“顾兄……且节哀。”
“<i></i>东<i></i>，主<i></i>丧葬<i></i><i></i><i></i>，<i></i>劳烦<i></i><i></i>。”
“顾兄？”
顾鹰仰<i></i>头，嘴<i></i>渗<i></i>黑血，“<i></i>早<i></i><i></i>候……食<i></i>毒药。<i></i>怕主<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>缺<i></i>护卫。”