?“<i></i><i></i>便<i></i><i></i>方，打退徐贼，本王亲<i></i>封将！”骑<i></i>马<i></i>，窦元<i></i><i></i><i></i>气风<i></i>。
<i></i><i></i>觉<i></i>，<i></i>做蜀王<i></i>机<i></i>，似<i></i><i></i><i></i>量身<i></i>造。
“王，徐贼入蜀<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>三万<i></i><i></i>军。<i></i>路厮杀<i></i><i></i>，<i></i>估计<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>剩万<i></i>。”
<i></i><i></i>骑马<i></i><i></i>谋士，捻<i></i>山羊胡须<i></i>口。
“军师<i></i>言，确<i></i>几分<i></i>理。”
“王，<i></i>长驱直入，三<i></i>内攻破<i></i><i></i>。”
“军师，若徐贼<i></i>防备——”
骑马<i></i><i></i>谋士讪笑打断，“<i></i><i></i>王啊，知<i></i><i></i>军<i></i><i></i>，徐贼定<i></i><i></i>躲<i></i>城<i></i>，准备仓皇应战。”
“王，且<i></i>且<i></i>，<i></i>腹<i></i>已<i></i>诱敌良计。”
“军师，<i></i><i></i>诱敌<i></i>城？”窦元脸色狂喜。
<i></i>谋士微微颔首，重新捻<i></i>山羊胡。
“吾<i></i>军师，<i></i>胜<i></i><i></i>五谋！”
<i></i><i></i>惜，<i></i>句话<i></i>半<i></i><i></i>辰<i></i><i></i>，立即变<i></i><i></i>笑话。
狭长<i></i>蜀<i></i>两端，埋伏<i></i><i></i><i></i>连弩<i></i>弓<i></i>，箭雨<i></i>断落<i></i>，急<i></i>军<i></i>五万<i></i>军，被打<i></i><i></i><i></i>措<i></i><i></i>及。
<i></i><i></i><i></i>，丢<i></i><i></i><i></i>千具<i></i>尸体<i></i><i></i>，窦元狼狈<i></i>带<i></i>蜀<i></i>营，<i></i>断退却。
“怎、怎<i></i>敢<i></i>？”蜀<i></i>边<i></i>山林，<i></i>文怔<i></i>怔，“<i></i>原先<i></i><i></i><i></i>，至少<i></i>派<i></i>探哨，沿途<i></i><i></i>。哪知，<i></i>窦元居<i></i><i></i>头扎入<i></i>埋伏。”
徐牧笑<i></i><i></i>答。
<i></i><i></i>两<i></i>蜀王便知<i></i><i></i>，整<i></i>蜀州，姓窦<i></i>除<i></i>窦通，余<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>路货色。
“主公，<i></i><i></i>蜀<i></i>军退<i></i>。”
“放<i></i>，<i></i>回<i></i><i></i>。”徐牧笃定<i></i>，“通告<i></i><i></i>，死守<i></i><i></i><i></i>。”
“若窦元带<i></i><i></i>退回峪关呢？”
“退<i></i><i></i>。军师<i></i>信，已经布<i></i>局<i></i>。”
……
仓皇<i></i>退，骑马<i></i><i></i>谋士，满<i></i>巴<i></i>山羊胡须，被窦元气<i></i>拔<i></i><i></i>干净。
“万<i></i>？光埋伏<i></i>蜀<i></i>两边<i></i>，<i></i><i></i>止万<i></i><i></i>！”
喘<i></i>口气，窦元急急冷静<i></i><i></i>。