<i></i>眼<i></i>，再赶回峪关，<i></i>疑<i></i><i></i>策。<i></i><i></i><i></i>仗<i></i>近五万<i></i>兵力，<i></i>办法<i></i>举杀<i></i>蜀<i></i>，继<i></i>攻<i></i><i></i><i></i>。
“蜀<i></i>营，提刀！”
<i></i>路急<i></i>军<i></i>近五万<i></i>，原本<i></i>疲乏<i></i>堪，再加<i></i>粮草<i></i>足，举刀<i></i><i></i><i></i>，颇<i></i>几分歪扭。
“杀<i></i><i></i>！”窦元<i></i>傻，<i></i><i></i><i></i>候再耗<i></i><i></i>，<i></i>真<i></i><i></i><i></i>机<i></i><i></i>。
“主公神算，<i></i><i></i>蜀<i></i>营，果<i></i><i></i>杀<i></i><i></i><i></i>。”
“堵死<i></i><i></i>。”徐牧语气冷静。
蜀<i></i>难，难<i></i><i></i>青<i></i>。<i></i>丧<i></i><i></i>犬<i></i>五万<i></i>，士气颓丧，粮草告急，实际<i></i>，离<i></i>死期已经<i></i>远<i></i>。
<i></i>知攻<i></i>几次，丢<i></i>满<i></i><i></i>尸体<i></i><i></i>，窦元害怕<i></i>神色，<i></i><i></i>更甚。
“王，降、降<i></i>吧。”
“闭嘴。”
骑马<i></i><i></i>谋士，被<i></i>鞭抽<i></i><i></i>马。
窦通抬<i></i>头，<i></i><i></i>咬牙切齿。被<i></i><i></i>布衣贼堵<i></i>，<i></i>蜀<i></i>，<i></i>根本<i></i><i></i><i></i>。
军阵<i></i>，已经<i></i><i></i><i></i>逃兵，<i></i>断往两边<i></i>山林窜<i></i>。
“回峪关，再做打算！”
另<i></i>边，立<i></i>峪关城头，陈忠久久<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>徐字旗，<i></i>头<i></i><i></i><i></i><i></i>滋味。<i></i>很快，<i></i><i></i>脸色冷静<i></i><i></i>。
毒鹗<i></i><i></i>番话，<i></i><i></i><i></i>言，<i></i><i></i>剂良药，让<i></i>死<i></i>求<i></i>。
“辎重队回<i></i><i></i>？”
“将军，辎重队准备赶回关<i></i><i></i>。若、若<i></i>蜀<i></i>营回峪关，该<i></i>何？”
“拒<i></i><i></i>关。”陈忠<i></i>字<i></i>顿。
既<i></i><i></i><i></i>选择，<i></i>便<i></i><i></i>再摇摆<i></i>定。
……
仅仅<i></i><i></i>三<i></i><i></i>间。
蜀<i></i><i></i><i></i>蜀<i></i>营，逃兵四<i></i>，<i></i><i></i>今，<i></i>剩<i></i><i></i>三万<i></i>。
“莫乱，<i></i><i></i>峪关<i></i>。”
<i></i><i></i><i></i>句话<i></i><i></i>候，窦元明显松<i></i>口气。<i></i>管怎<i></i>，终归<i></i><i></i><i></i>处安稳<i></i><i></i>。