贾周叹<i></i>气，“<i></i>乱世，原本<i></i><i></i><i></i>此。沧州帝室<i></i>边，已经威仪尽失，除非<i></i>，<i></i><i></i><i></i>打<i></i><i></i><i></i>三十州，<i></i>新朝，定<i></i>新<i></i>秩序。”
“宁<i></i>太平<i></i><i></i>犬，<i></i>做乱世<i></i>路<i></i>。”
<i></i>句话，老友田松<i></i>曾<i></i><i></i>。<i></i>路走<i></i>，徐牧更<i></i>感觉<i></i>，<i></i>句话带<i></i><i></i>，<i></i><i></i>刻入骨髓<i></i>沉重。
活<i></i>，<i></i>乱世<i></i><i></i>，<i></i>简单<i></i><i></i>艰难<i></i>愿望。
“<i></i><i></i>主公，刚才孙勋<i></i><i></i>，<i></i><i></i>位狼族<i></i>将军，<i></i>找<i></i><i></i>。”
“<i></i>请主公莫急，<i></i><i></i>伯烈再合谋<i></i>番。”
徐牧<i></i><i></i><i></i>，才<i></i><i></i>贾周已经转<i></i>身，拄<i></i>木杖往<i></i>离<i></i>。
……
槐月<i></i>阳光，<i></i>带<i></i>几分暖<i></i>。相比<i></i>富庶<i></i>内城，<i></i><i></i>虽<i></i><i></i><i></i>泛舟湖<i></i><i></i>闲致，<i></i>却<i></i>气势激扬<i></i>蜀派古琴。
<i></i><i></i>花伶指法熟练，偶尔仰<i></i>满<i></i>英气<i></i><i></i>脸，冲<i></i><i></i>方<i></i><i></i>客报<i></i>恩笑。<i></i>旁，另<i></i><i></i><i></i>舞剑<i></i>素袍男<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>轻盈，<i></i><i></i>肃杀。
晁义<i></i><i></i>通，<i></i>何<i></i>位蜀王，<i></i>请<i></i><i></i><i></i>琴剑戏。
“晁将军，觉<i></i><i></i>蜀州<i></i>琴剑戏，<i></i>何？”
“虽<i></i>普通<i></i><i></i><i></i>市井百姓，却步步暗藏杀机与求<i></i><i></i><i></i>。”晁义<i></i><i></i><i></i><i></i>口。
今<i></i><i></i><i></i>带<i></i>襁褓，<i></i>信<i></i><i></i><i></i>位怀孕<i></i>蜀州王妃，<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>位王妃，帮<i></i><i></i>照顾。
<i></i>实话，<i></i><i></i>感<i></i><i></i>。
“晁将军<i></i><i></i><i></i>。”徐牧拾<i></i>茶壶，亲<i></i>帮<i></i>斟<i></i><i></i>盏。