“<i></i>谢蜀王。”
黄<i></i>充长揖，缓缓坐<i></i>。
“此番收<i></i>蜀王<i></i>密信，<i></i>便马<i></i>停蹄<i></i>赶<i></i><i></i>。若<i></i>怠慢，<i></i>请蜀王恕罪。”
徐牧帮<i></i>斟<i></i>酒。
“<i></i>并未<i></i>怪罪。敢问，黄<i></i>主何罪<i></i><i></i>。”
黄<i></i>充怔<i></i>怔，急忙解释，“先<i></i>蜀王让<i></i><i></i>军，<i></i>驰援陵州，奈何恪州兵力<i></i>足，<i></i>且州<i></i><i></i>诸<i></i>世<i></i>，<i></i><i></i>赞<i></i>恪州军<i></i>陵州。”
“原<i></i><i></i>此。”
徐牧继续点头，举<i></i>酒盏，“黄<i></i>主，<i></i><i></i>共饮<i></i>杯。”
黄<i></i>充犹豫<i></i><i></i>，终归捧<i></i><i></i>酒盏，<i></i>饮<i></i>尽。
“蜀王<i></i><i></i>底，莫非<i></i>怪罪<i></i><i></i><i></i>。”
“<i></i>先<i></i><i></i><i></i>，<i></i>并未怪罪。”
“<i></i><i></i>援军<i></i><i></i><i></i>。”
黄<i></i>充苦涩<i></i>口，“<i></i><i></i><i></i><i></i>知，<i></i>近粮王<i></i><i></i>沧州附近……<i></i>恪州<i></i>，<i></i>段<i></i>间<i></i><i></i><i></i>许<i></i><i></i><i></i>，隐约<i></i><i></i>，与<i></i>头脱<i></i><i></i>干系。譬<i></i><i></i><i></i>次，常威将军遇袭，譬<i></i><i></i>，<i></i>恪州送<i></i>西蜀<i></i>粮船，突<i></i><i></i>沧州江岸，少<i></i><i></i>半。”
“<i></i>若<i></i>，徐蜀王……怀疑<i></i><i></i>粮王。”
徐牧放<i></i>酒盏。
“确<i></i><i></i><i></i><i></i>思。<i></i><i></i>次，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>偏偏敢<i></i>。”
“徐蜀王<i></i><i></i>，若<i></i>黄<i></i>充真<i></i>粮王<i></i>话，<i></i>何频繁<i></i><i></i><i></i>拙劣<i></i>计？将祸水引<i></i><i></i><i></i>身<i></i>？”
“欲盖弥彰？<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，却<i></i>实打实<i></i>，已经惹祸<i></i>身<i></i>。”
黄<i></i>充叹气。
“蜀王<i></i>知<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>始，<i></i>便<i></i><i></i>保全恪州，保全黄氏<i></i>族。若<i></i><i></i>粮王<i></i>话——”
黄<i></i>充狠<i></i>脸色，<i></i>怀<i></i>摸<i></i><i></i>柄匕首，插入<i></i><i></i>肚腹，瞬间<i></i>鲜血流<i></i>。
徐牧惊<i></i>惊，旁边<i></i>殷鹄<i></i>轻功掠<i></i>，将黄<i></i>充扶<i></i>。