“哪位<i></i>徐蜀王。”
入<i></i>军帐，太叔义稳身长揖<i></i><i></i>，便急急相问。
“<i></i><i></i>。”
徐牧站<i></i><i></i>，<i></i><i></i>犹豫<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。
“<i></i>复姓太叔。<i></i><i></i>，河北<i></i>太叔望，<i></i><i></i>何<i></i>？”
“<i></i><i></i>父。”
太叔义呼<i></i>口气，<i></i><i></i>任何隐瞒。
“老贼<i></i><i></i>，定<i></i><i></i>奸细！”
太叔义声音刚落，赵棣已经<i></i>怒，急忙<i></i>唤<i></i>左右，将<i></i>拿<i></i>。
太叔义<i></i>卑<i></i>亢，“若<i></i>杀<i></i>，<i></i>请蜀王给<i></i>柱香<i></i><i></i>间。<i></i>完<i></i><i></i>，<i></i>杀<i></i>剐，吾太叔义悉听尊便。”
“<i></i>客？”
“算<i></i>客。<i></i><i></i><i></i>沧州太<i></i><i></i>。”
“哪儿<i></i>？”
左师仁皱眉。
“<i></i>沧州百姓<i></i><i></i>。”
太叔义闭<i></i>闭目，跪<i></i><i></i>拜，“很长<i></i><i></i>间，<i></i>太叔义<i></i><i></i>燕州<i></i>穷书<i></i>。战<i></i><i></i>祸，非<i></i>本<i></i>。”
“<i></i><i></i>沧州<i></i>，<i></i><i></i>太<i></i><i></i>黑袍信使，<i></i>及随战幕僚。<i></i><i></i>，<i></i>知晓接<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。南门<i></i><i></i>，并非<i></i>请降。待……盟军入城，城<i></i>便<i></i>烧<i></i>燎<i></i>火势，<i></i><i></i>候，<i></i>仅<i></i>士卒，<i></i><i></i>城<i></i><i></i>七万户百姓，<i></i>将化<i></i>焦炭。”
“<i></i><i></i>谎——”
“<i></i><i></i><i></i><i></i>真<i></i>。”
徐牧抬<i></i>，打断<i></i>赵棣<i></i>怒喝。<i></i><i></i>木鸢探<i></i>，太叔义并<i></i><i></i><i></i>谎。妖<i></i><i></i>边，确实<i></i>准备火城计。
“蜀王，吾实<i></i>忍城<i></i><i></i>百姓，殉战<i></i>死。”
“<i></i><i></i><i></i>原<i></i>？”