<i></i>色入暮。
即便离<i></i>江岸<i></i>太远，却并未像<i></i><i></i><i></i><i></i>，听<i></i>渔<i></i>归<i></i><i></i>收网号<i></i>。深夏<i></i><i></i>气，疯长<i></i>芦苇荡，<i></i>远处随风摆<i></i>，摇摇晃晃。
<i></i><i></i>东陵盾卒，被割<i></i>脖<i></i><i></i><i></i>，<i></i>尽<i></i><i></i><i></i>力气转身，<i></i>朝<i></i>芦苇荡<i></i><i></i>江<i></i>，失神<i></i><i></i>，直至整<i></i><i></i>倒<i></i>，蜷缩<i></i>血泊<i></i>。
“援军<i></i><i></i>，挡住<i></i><i></i><i></i>轮，<i></i>等便<i></i>回<i></i>！”
披头散<i></i><i></i>左师仁，<i></i>扬金剑，疯狂鼓舞<i></i>士气。
“列阵，此<i></i><i></i>死<i></i><i></i>！危急存亡，凡<i></i>东陵将士，恭请赴死<i></i>战！”
<i></i>阵<i></i>，轻伤者怒吼举盾。重伤者杵<i></i>刀，踉踉跄跄<i></i>站<i></i><i></i>，护<i></i>左师仁<i></i><i></i><i></i>。
“杀！杀！”
站<i></i>坡<i></i>，袁松更<i></i>状若疯狂。连喊两声<i></i><i></i>，<i></i>身<i></i>剧烈<i></i>晃，若非被亲卫扶住，<i></i>怕<i></i>翻滚<i></i><i></i>。
“咳咳。”
袁松颤<i></i><i></i>，捂<i></i>嘴咳<i></i><i></i>。<i></i>迈古稀，<i></i>场关乎存亡<i></i>战<i></i>，几乎耗<i></i><i></i>整<i></i><i></i>，油尽灯枯。
等袁松摊<i></i><i></i>掌，<i></i>朵朵<i></i>血梅，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。
“主公！”
数十<i></i>亲卫<i></i>惊，“主公且<i></i>休息，<i></i>徐蜀王<i></i>，定<i></i><i></i>问题<i></i>。”
“<i></i><i></i>……<i></i>已知<i></i>命<i></i>。”
袁松声音嘶哑<i></i>比，“左师仁<i></i>死，<i></i>二三<i></i>内，东莱必亡。”
“北<i></i>渝州王，南<i></i>左师仁。<i></i><i></i><i></i>机关算尽，<i></i><i></i>谨慎，却<i></i>料，<i></i>陷入<i></i><i></i>局<i></i>。”
<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>盟<i></i>立，造<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>局势。
<i></i><i></i>，并非<i></i>责怪西蜀。相反，<i></i>二三次<i></i>危机，<i></i><i></i>西蜀<i></i><i></i>位徐布衣，帮<i></i>度<i></i><i></i>。
“<i></i>惜<i></i>切，杀死左师仁！左师仁<i></i>死，东陵必<i></i><i></i>乱！吾<i></i><i></i>将申屠冠，将<i></i><i></i>战定乾坤！”
……
徐牧沉<i></i>脸色，目光焦急<i></i><i></i><i></i><i></i>方。
。