“杀入敌城！”
此刻<i></i>迪<i></i>拜，仿佛战神附体，珍惜<i></i>复<i></i><i></i><i></i><i></i>机<i></i>。
<i></i>等<i></i><i></i>军终<i></i>赶<i></i>，禹<i></i><i></i>城内外，尽<i></i>蜀<i></i>联军<i></i>身影。
“完<i></i>……”
城头<i></i>，禹<i></i><i></i>守城将军，<i></i><i></i><i></i>痛苦跪<i></i>。<i></i>切<i></i><i></i><i></i>太快，哪怕<i></i>阻止，已<i></i><i></i><i></i>力回<i></i>。
再者，禹<i></i>留守<i></i><i></i>马，本<i></i><i></i><i></i>。敌军入城势<i></i>，<i></i>何挡<i></i>住。
噔噔。
杀入城<i></i>蜀<i></i>士卒，吼声连连，<i></i>断射<i></i>远矢，杀死围<i></i><i></i><i></i><i></i>禹守军。
<i></i>位城头守将，<i></i>奋力组织<i></i>两轮<i></i><i></i>，被<i></i>支飞矢穿透脑袋，整<i></i><i></i>伏尸<i></i>场。
“降者<i></i>杀，降者<i></i>杀！”
守军<i></i>耳畔边，喝喊<i></i>声音，<i></i><i></i><i></i>灌满<i></i>耳朵。
徐牧沉<i></i>脸，<i></i>簇拥<i></i>护卫<i></i>，冷冷骑马<i></i>立，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>禹<i></i><i></i>城。期间，按<i></i><i></i><i></i><i></i>思，并<i></i><i></i><i></i>肆追杀逃军。
反<i></i><i></i>让<i></i>少禹<i></i>逃军，狼狈至极<i></i>骑<i></i>马，远遁<i></i><i></i>。
徐牧慢慢露<i></i>笑容。
<i></i><i></i><i></i><i></i>久，<i></i><i></i><i></i>逃兵，便<i></i>将禹<i></i><i></i>方<i></i><i></i><i></i>，带<i></i><i></i>线四<i></i><i></i>军<i></i>营<i></i>。
希望<i></i>间<i></i><i></i><i></i>及，<i></i>宛城<i></i>边，<i></i><i></i><i></i>被破城。<i></i><i></i>，若<i></i><i></i><i></i>及，便相<i></i><i></i>双方拼血，谁坚持<i></i><i></i><i></i>，谁赢。
……
“该死，<i></i><i></i>底怎<i></i>回<i></i>！<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>攻<i></i><i></i>宛城！”
乌帕鼓<i></i>眼睛，满脸<i></i><i></i><i></i><i></i>置信。
明明连北<i></i>城门<i></i>打破<i></i>，偏偏杀<i></i><i></i>城<i></i>。<i></i><i></i><i></i>原<i></i><i></i>蜀营，跟<i></i>疯<i></i><i></i><i></i>，<i></i>尽<i></i><i></i>切办法，<i></i>阻挡攻入<i></i>宛<i></i>军势。
<i></i><i></i><i></i>轮<i></i>夜尽<i></i>明。