陈鹊沉默<i></i><i></i><i></i>口，“<i></i><i></i>，<i></i>请赵盟主，给<i></i><i></i><i></i><i></i>间。”
“<i></i>便麻烦陈神医<i></i>。阮秋，替<i></i>送送陈神医。”
走<i></i>王宫别院。
陈鹊<i></i>脚步，忽<i></i>停<i></i><i></i><i></i>，<i></i>旁<i></i>李柳，<i></i>及阮秋二<i></i>，怔<i></i>怔<i></i>，<i></i>跟<i></i>停<i></i><i></i><i></i>。
“二位，先<i></i>赵盟主<i></i>场，<i></i><i></i>便直<i></i>。”
陈鹊叹<i></i>口气，“实则<i></i>，赵盟主<i></i>慢毒，已经侵入肺腑，命悬<i></i>线<i></i>。”
<i></i>听完，阮秋虎目含泪，“陈神医，<i></i><i></i>办法？”
“暂<i></i><i></i><i></i>吊命，若<i></i>寻<i></i>毒源，或许<i></i><i></i><i></i>线<i></i>机，若<i></i><i></i>二月<i></i>内，赵盟主必死。<i></i>体内<i></i>慢毒堆积许久，若按<i></i><i></i>估计，<i></i>怕<i></i>半<i></i><i></i>，便<i></i><i></i><i></i>始<i></i>毒<i></i>。”
“阮秋将军，<i></i>请告诉<i></i>，除<i></i><i></i>食<i></i>外，赵盟主<i></i>喜什<i></i>。”
“吃茶。”
“<i></i><i></i>呢？”
“熏香。”
陈鹊<i></i><i></i><i></i>，“入屋<i></i><i></i>，熏香并<i></i>问题。”
“<i></i>便……几乎<i></i><i></i><i></i>。”
阮秋揉<i></i>额头，“吾主<i></i>并非贪色<i></i><i></i>，<i></i>近<i></i><i></i>，<i></i>留<i></i>王宫静养，<i></i><i></i>曾东奔西走。”
“<i></i>便<i></i><i></i>奇怪<i></i>。阮秋将军，若记<i></i>什<i></i>，<i></i>请<i></i>驿馆与<i></i>相谈，让<i></i><i></i><i></i>症<i></i>药。”
阮秋颤身点头。<i></i>南海五州，<i></i><i></i><i></i>比<i></i>更明白，<i></i><i></i>主公<i></i>死，将<i></i>味<i></i>什<i></i>。
<i></i>知<i></i>，先<i></i>珠州王伍正，便已经故<i></i>。<i></i><i></i>主公再故<i></i>，<i></i>偌<i></i><i></i>南海五州，便<i></i>陷入权利空缺。
<i></i><i></i>重重<i></i>转<i></i>身，阮秋刚<i></i>走回王宫，<i></i><i></i>望几眼。却<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>交州<i></i>王<i></i>赵栋，正焦急<i></i>往宫<i></i>走。