?连<i></i>两三<i></i>，徐牧<i></i>留<i></i>姜采薇身边。初<i></i><i></i>父<i></i>欢喜劲儿，远<i></i><i></i>消<i></i>。

<i></i><i></i>其<i></i>，更<i></i><i></i><i></i>份<i></i>陈<i></i>桥<i></i>寄思。

“陈先<i></i><i></i>真<i></i>英雄。”即便<i></i><i></i><i></i>妇<i></i>，<i></i><i></i>二三<i></i>，每每<i></i><i></i>徐牧<i></i>叹息，姜采薇<i></i><i></i>细声安慰。

“愿<i></i>儿郎，<i></i>灾<i></i>病，早<i></i>长<i></i><i></i>将，做<i></i>英雄<i></i>。”

“若长<i></i>，<i></i>亲<i></i>教<i></i>……写反诗。”徐牧笑<i></i>。<i></i><i></i>间，<i></i>头<i></i>阴霾，才算慢慢散<i></i>。

“陈先<i></i><i></i><i></i>句，纵死<i></i>悔英雄志，剪<i></i>浊世九重<i></i>，<i></i>真让世<i></i>醍醐灌顶。”

“徐郎，<i></i>再念<i></i>遍。”

“纵死<i></i>悔英雄志，剪<i></i>浊世九重<i></i>。”

听<i></i>，姜采薇忽<i></i>脸色古怪。

“采薇，莫非<i></i><i></i><i></i><i></i>什<i></i>？”

“徐郎<i></i>知<i></i>，奴<i></i><i></i>流亡<i></i><i></i>，<i></i>曾喜欢识字读书。<i></i>两句诗文，似乎<i></i><i></i><i></i><i></i>。”

徐牧怔<i></i>怔，先<i></i><i></i><i></i>候，贾周<i></i><i></i><i></i>，<i></i>句反诗，<i></i>像<i></i><i></i><i></i>怪<i></i>。

“徐郎，陈先<i></i><i></i><i></i>试<i></i>榜甲，<i></i>且经常润色反诗，按<i></i>理<i></i>，<i></i>该<i></i><i></i><i></i><i></i>辞。”

“辞？”

“正<i></i>。”

姜采薇<i></i>脸色，<i></i><i></i><i></i>变<i></i>认真。

“<i></i>句并<i></i>问题，<i></i><i></i>句……陈先<i></i><i></i>位赴死<i></i>英雄，<i></i>何<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>气<i></i>措辞。”

“<i></i><i></i>裁剪绣花，思念<i></i>郎，剪思断念，才<i></i><i></i>‘剪’字。”