?老神医隔<i></i>才<i></i>。挎<i></i>药箱，满脸<i></i><i></i>脾气。
“若<i></i>半死<i></i>活，皇宫<i></i><i></i>偏街，便<i></i>棺材铺<i></i>。”<i></i>刚放<i></i>药箱，老神医喋喋<i></i>休。
常四郎打<i></i><i></i>哈欠，估摸<i></i><i></i>知<i></i>老匹夫<i></i>什<i></i>脾气，<i></i>懒<i></i>骂两句。常威瞪<i></i>眼睛，差点<i></i><i></i>眼眶<i></i>撑破。
“劳烦先<i></i><i></i><i></i>。”徐牧沉<i></i><i></i>口气，认真<i></i><i></i><i></i>长揖。
<i></i>别<i></i><i></i>法，唯<i></i><i></i>，<i></i><i></i>拼尽全力，救<i></i>贾周<i></i>命。
<i></i><i></i><i></i>老神医，<i></i><i></i>妙<i></i>回春<i></i>本<i></i>，先<i></i>常威<i></i><i></i><i></i><i></i>概病症，便断定<i></i>贾周脑颅<i></i>，<i></i><i></i>东西。
旁边<i></i>常四郎客套<i></i>两句，隐约间听<i></i>老神医<i></i>名字，叫陈鹊。
“<i></i><i></i><i></i>谁？”陈鹊带<i></i>药箱，拨<i></i>徐牧<i></i>身<i></i>。
“晚辈徐牧。”
“<i></i>听<i></i>，若<i></i>空，<i></i><i></i>早<i></i><i></i>选棺材。”
陈鹊走<i></i>两步，脸色隐约间<i></i>顿。
徐牧沉默抬<i></i><i></i>，<i></i>旁坐<i></i>。
另<i></i>边<i></i>椅<i></i><i></i>，贾周双眼微微闭<i></i>，脸色苍白至极。
走近<i></i>陈鹊，<i></i>未诊断，便<i></i>药箱<i></i>摸<i></i><i></i>枚药丸，喂入贾周嘴<i></i>。仅<i></i><i></i><i></i>功夫，贾周<i></i>脸色，居<i></i>慢慢<i></i><i></i>几丝红润。
继<i></i>，<i></i><i></i><i></i>走<i></i>，循<i></i>贾周<i></i>断<i></i>问。至<i></i>问<i></i>什<i></i>，<i></i><i></i><i></i>病疾<i></i>类<i></i><i></i><i></i>。
“<i></i>，脑颅<i></i><i></i><i></i>东西。”走回<i></i>，放<i></i>搭脉<i></i><i></i>，陈鹊语气沉沉。
“<i></i><i></i>救<i></i>？”常四郎抬<i></i>头。
陈鹊摇头，“救<i></i><i></i>，<i></i><i></i>尽办法，<i></i><i></i><i></i>续命<i></i>月。”