<i></i>蜀州，<i></i><i></i>收<i></i>信<i></i>贾周，沉默<i></i>站<i></i>王宫<i></i><i></i>，远眺<i></i><i></i><i></i>外<i></i>青山。
“狗福，若<i></i>换<i></i>员<i></i>将，<i></i><i></i><i></i><i></i>何。”
贾周身边，<i></i>狗福仰<i></i>越渐稳重<i></i>脸。
“若换<i></i>陈忠将军，<i></i>死守<i></i><i></i>。若换<i></i>晁义将军，即便<i></i><i></i>城，<i></i><i></i><i></i><i></i>身做饵。<i></i>偏偏……<i></i><i></i>陆休。戍守定北关太久，陆休将军明白，胡<i></i><i></i>祸，<i></i><i></i>定州百姓，<i></i>异<i></i>割肤<i></i>痛。<i></i><i></i>，<i></i>才<i></i><i></i><i></i>义<i></i>身，将胡<i></i>，<i></i>及河北军，引入<i></i>困局。”
<i></i>狗福仰头，目<i></i><i></i>泪。长<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>，已经慢慢明白<i></i><i></i><i></i>义。更明白，<i></i>管<i></i><i></i><i></i><i></i>老师，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>位东<i></i>，甚至<i></i>虎哥儿，许许<i></i><i></i><i></i>西蜀将士，<i></i><i></i><i></i><i></i>太平，<i></i>创新朝，<i></i><i></i>何等<i></i>执念。
“老师，<i></i>若让<i></i>离蜀，<i></i>相助主公。”
贾周犹豫<i></i><i></i>，摇<i></i>头，“再磨砺<i></i>二<i></i>，等<i></i>束<i></i><i></i>岁<i></i><i></i>，便<i></i>山吧。”
“<i></i>已经让柴宗<i></i>身，<i></i><i></i><i></i><i></i>久，便<i></i>赶<i></i>定北关。陆休<i></i>惜<i></i>身做饵，终归<i></i>帮助<i></i>原，挡住<i></i>太叔望<i></i><i></i><i></i>策。”
“恭送陆将军。”
贾周<i></i><i></i>狗福双双捧<i></i>，<i></i>朝苍<i></i><i></i>拜。
……
定州<i></i>外，<i></i>望<i></i>垠<i></i>荒野<i></i>，<i></i>支委顿<i></i><i></i>军，正<i></i>往荒野深处<i></i>进。
“太叔先<i></i>，<i></i><i></i>怎<i></i>办？”
骑<i></i>马，盖公脸色焦急。再<i></i><i></i>退<i></i><i></i>，<i></i>仗<i></i><i></i><i></i>打<i></i>。什<i></i>联军奇袭定北关，便<i></i><i></i><i></i>场笑话。
“先退。”
太叔望言简<i></i>赅，<i></i>双眸<i></i>，带<i></i>憔悴<i></i><i></i>味。
“太叔先<i></i>，退回荒野深处，<i></i>等便走投<i></i>路<i></i>！”
。